In de eerste week van de Tour was ik direct gefascineerd door het woord Ketonen. Het zal toch niet weer?

Van origine ben ik vrij naïef en ik denk dat ik samen met Mart Smeets een van de laatste was die Lance Armstrong verdedigde. Ik wilde niet geloven dat de sport waar ik zo verliefd op was ook zo verrot was. De jaren na Lance en dus de jaren dat alle shit uitkwam, was de liefde voor de koers flink bekoeld bij me. De rondes waar Contador, de Schleckjes, Evans en Vinokoerov de dienst uitmaakten heb ik zo goed als verdrongen. En als ik bij de avondetappe of bij Vive le velo archiefbeelden zie van een winnende Erik Dekker, Voeckler of iban Mayo kan ik er niet van genieten en vraag ik me alleen maar af hoeveel hun hematocrietwaarde was op dat moment. Erik Dekker met zijn drie overwinningen in 1 Tour….

Probleem hiervan is dat ik nog steeds met gemengde gevoelens naar de grote rondes kijk. Terwijl iedereen in het peloton roept dat het schoner is dan ooit. En dat zij die gebruiken, direct tegen de lamp lopen. Ik wil het zo graag geloven, maar berichtgeving over Ketonen zorgt dan direct voor achterdocht.

Gelukkig schreef Enzo van Steenbergen (NRC) dit heldere stuk erover en kan ik weer iets relaxter naar het fietsen kijken. En zal ik niet langer twijfelen over de grandioze prestaties van Thomas de Gendt en Julian Alaphilippe in de voorbije tour.