In 2010 fietste ik al eerder de Mont Ventoux op. Twee keer binnen twee dagen zelfs. Op dag 1 vanuit Sault en hoewel niet bijzonder goed getraind, ging dat me prima af. Die beklimming is natuurlijk ook lang niet zo lastig als de Bedoin-kant of de Malaucène-kant. Je begint al een stuk hoger, is minder steil en er zitten heerlijke herstel-kilometers in. Op dag 2 gingen we voor het echte werk vanuit Bédoin. En slecht dat ik me voelde door de inspanningen van de dag ervoor. Alle spieren stijf en het lichaam op slot. Met gemiddeld 6km per uur kwam ik uiteindelijk in 3.20uur boven op de top. Dat moet een van de slechtste beklimmingen in de historie van de berg zijn geweest.

Afgelopen zomer kon ik eindelijk revanche nemen. Met gezin stonden we een week lang op de camping Les Trois Rivieres in Entrechaux. Een echte aanrader by the way. Gezellige familiecamping, volledig beschut in de bomen midden in een nautuurgebied. En er komen daar drie kleine rivieren samen, waardoor de kinderpret hoog was.

En deze camping ligt om de hoek van de Mont Ventoux. Dus vertrok ik ’s ochtendsvroeg om 7 uur voor mijn kleine wraak. Om 8.30uur was ik samen met mijn fietscompagnon aan de voet. Mijn compagnon is een ervaren Ventoux-fietser en deed hem vorig jaar vier keer op 1 dag. 1 keer vanuit Sault, een keer vanuit Bédoin, een keer vanuit Malaucène en 1 keer met de MTB, de route forestière. Holy hell. Gelukkig had hij de wedstrijd op deze ochtend wel iets eerlijker gemaakt en vond deze veertiger het slim om de avond ervoor tot half 3 op de campingdisco te staan. Dus zijn challenge was deze ochtend ook best groot. Zijn maaginhoud was al eerder in de ochtend eruit gespuugd en nu ging hij op slechts een banaan en flinke alcoholwasem de berg op. Tommy Simpson-challenge.

Enfin, de klim. Hoe lekker de eerste 5 kilometers zijn, je vergeet ze snel als je de volgende 10km moet rijden. Je draait het bos in en begint direct aan de 10% plus stukken. En dat duurt en dat duurt maar. Zelfs om 9 uur ’s ochtends is het er al warm. Met gemiddeld 9km/u kon ik toch makkelijk in mijn ritme blijven en na ruim een uur Chalet Reynard bereiken. Hierna wordt het dus wat makkelijker, het wordt minder steil, maar door de eerdere inspanningen van de ochtend begint het wel lastig te worden. De pijn begint pas echt te komen in de laatste 2 km, als het weer naar de 9% gaat. En de irritatie wordt groter als de zoveelste e-bike je inhaalt. Waar halen mensen het lef vandaag om met een elektrische fiets naar boven te gaan en dan foto’s te gaan maken op de top? De frustratie wordt nog iets groter als de wind zich ermee gaat bemoeien. Dat is toch nergens voor nodig? Met pijn en moeite worstel ik me door de laatste honderden meters en kom in 2.20 boven. Een uur van mijn eerdere tijd af, lang niet gek.

Van alle beklimmingen die ik in Frankrijk gedaan heb, blijft dit met afstand de lastigste om te doen. De lengte, het stijgingspercentage en feit dat je nergens even op adem kunt komen, maken de Alpen-beklimmingen makkelijker dan de beklimming van de reus van de Provence.

Op klimtijd.nl vind je een overzicht van alle mogelijke beklimmingen van de Mont Ventoux.