Geschreven door Puck Moonen.

Op het eerste oog lijkt de sfeer prima. Toch kan dat binnen een fractie van een seconde omslaan. Iedereen loopt op zijn tenen. Niemand weet wat er komen gaat. Hoelang gaat dit nog duren? Dagen? Weken? Maanden? Wanneer mogen we elkaar weer de hand schudden, een knuffel geven of afspreken met onze fietsvrienden?

Als je nu in een willekeurig weekend de dijk opgaat, lijkt het alsof er niks aan de hand is. Overal waar je kijkt zie je wel een ouder echtpaar op een e-bike, een gezin op wandeltocht, een moeilijk kijkende hardloper. Je moet zelfs regelmatig op de rem trappen om hen, of hun huisdier, te ontwijken. Het lijkt wel zomervakantie. Maar dat is het niet. Echt niet. Als je beter kijkt, zie je dat er meer rare dingen zijn. Zo zie je enkel setjes van maximaal twee mensen, gezinnen uitgezonderd. Zijn het er meer, dan kunnen ze rekenen op een boze blik van hun mederecreanten. En zo kan de sfeer binnen enkele seconden omslaan.

Over de hele wereld zitten mensen opgesloten in hun woning. Sommige pechvogels mogen niet eens voor een frisse neus naar buiten. Een nachtmerrie lijkt me, want dat is voor ons, fietsers, toch bijna een eerste levensbehoefte. De ‘gelukkigen’ onder de binnenzitters beschikken over een indoor trainer en malen hun kilometers digitaal af. Maar velen hebben na al die weken hun moraal verloren, niet meer dan begrijpelijk. De sfeer zou er al snel van omslaan.

Wie had ooit gedacht dat anno 2020 vrijheid tóch niet zo vanzelfsprekend zou zijn? Zitten we dan, met prachtig weer en eindeloos veel kilometers aan fijne Nederlandse fietswegen. Maar ach, we zijn verwend dat we überhaupt nog naar buiten mogen. En het énige wat we ervoor moeten doen is een beetje afstand houden, de vriendengroepjes tijdelijk on hold zetten en geduld hebben met elkaar. Zo hoeft de sfeer nooit om te slaan.